(Seyir defteri’nden)

Küçük karanlık dünyamın belli noktalarına matkapla küçük mutluluk delikleri açtım. Oradan sızan ışığa bakıp mutlu olmaktı amacım. Ters tepti…

Deliklerden bir tanesi akıl almaz şekilde her gün biraz daha büyüdü… içinden geçilebilecek bir yola dönüştü. Klostrofobik mutluluk hayalleri tam bana uygun görünmüştü gözüme o an.  Uçarcasına deliğe atladım. Rutubet kokusu ve göz gözü görmez bir karanlıkta saatlerce süründüm.  Sonunda o zafer tadı ağzıma ilişti. Işığı gördüm. O küçücük, silik ışık… onu görmek bile mutlu olmama yetiyor gibi gelse de birkaç saat sonra işler değişti. 

Dirseklerim kanayana kadar süründüm. Pantolonum yırtılana kadar. Sonunda ulaşabilmiştim. Fakat tünelin sonuna vardığımda o ışık hiç genişlememişti. Ellerimi hayal kırıklığıyla duvarda gezdirdim. Parmağımı deliğe soktum. Serin bir esinti parmak uçlarımda belirdi. Gözümü deliğe dayadım. Dışarıya baktım. Bambaşka bir dünya vardı dışarıda. Hayallerimin ötesinde.  Hasretle delikten bakarken karşımda kırmızı bir göz belirdi. Bir süre birbirimizi süzdük. Ve sonra bana dedi ki “burada yerin yok.”

Hayret ve şaşkınlıkla kalmıştım. Onca yol, onca karanlık, rutubet ve kan…

“hayır” dedim. “Senin orada yerin yok. Orada doğduğun için benden daha haklı değilsin orada yaşamaya.”

Anlamadığım dilde bir şeyler söyledi… delikten sert bir rüzgar esti… çatlaklar büyüyerek genişledi. Ve önümdeki duvar yıkıldı… dışarı adımımı attım. Ve gördüğüm manzara beni şoke etti. Deliğe girdiğim noktadaydım. 

Elimde matkap son deliği açıyordum…

(defter ül seyrüsefer'den)

gözümü açtığımda bir istasyonun bekleme koltuğundaydım. soğuktu... kemiklerime kadar saplanan sözcükler canımı bir hayli yakıyordu. cıklı cüklü konuştuğuma bakma.. hiç sevimli değiller.

hatırladığım son şey "sen hiç"le başlayan bir darbeydi. sonuna kadar dinlemedim. "zaman siker.." deyip oracıkta bayılmışım...

şimdiki zamanda kaybolmuş bir zaman yolcusu misali bir bankta uyandım. o zamanlar buralar böyle değildi. değişti hep. ben aynı kalmayı seçtiğimden buraya ait olamadım bir zaman sonra. di'li geçmiş zamanda "di" siz biyerler buldum kendime. kendimden uzak. dilsiz. tek kelime etmeden.

bildiğim son şey "ben hiç" le başlayan bir kroşeydi. dudağın tam üstüne. yanağın da bir kısmını kapsayarak. oracıkta bayılmıştı. uyandığında ben yoktum ne oldu bilmiyorum.

"yeterince eskiyince her şey sevimli birer hatıra olacak" dedi karga.
ilk defa hak verdim 

tozlu bir 3 aralık..

(seyirsiz defterden.)

gözlerimi kapadım ve hayatın akıp geçişini hissedebilecek kadar kalbimi yavaşlattım. hislerimin azalmasını buna bağlıyorum...

mutluluğun bile fazlası insanı depresyona ya da deliliğe sürüklüyor... kısacası delirmekten kaçış olmadığını anladım. fakat direneceğim. yani o kadar mutluyum ki baktığım çiçek soluyor, yürüdüğüm yollardaki taşlar eskiyor. ve kafamı nereye çevirsem her yerde kuş ölüleri görüyorum. hasta güvercinler, sadece kanadı kalmış serçeler ve ölümsüz lanet olası bir karga...

gözlerimi kapadım ve kafamı bir tren rayına yasladım... hayatın akıp geçebileceği bile bir zaman kalmayacak birazdan.. eski haydutlar gibi hissediyorum; pis, gereksiz ve her şeye rağmen hayatın yaşanılası olduğunu düşünen...
trenin tüneldeki ışığını gördüğüm anda karga yanıma geliyor ve diyor ki;
"Varsın boyun olmasın bir söğüdün ki kadar. Yaprakların bulutlara erişmezse bir zararın mı var?"
"siktir git başımdan cyrano. tren bekliyorum."

mutluluk insanı huzursuz eden bir zehirdir... ve şu an damarlarımdan akan kan değil.

(seyir defteri'nden)

son derece tatsız, tatsızlığından lavaboya dökülesi bir bardak çay gibiyim. ziyan olasım atık sulara karışasım var.

hal böyle iken bana güzel gelen her şey, güzellik manasından sıyrılıp anlamsızlık boşluğuna düşmekte... o öylesine derin bir boşluk ki diğer ucu başka zamanlara başka boyutlara kadar uzuyor... yani güzellik paralel evrenlerde hala güzellik olarak başkalarına kalacak... ama bozulması kolay olduğundan umursamıyorum.

zihnimdeki çöle yağumur yağdı... o yağmurun varlığından habersiz (son yağmurdan sonra oluşmuş) hücrelerim korkuya kapıldılar. son derece kuru olan beynimin zemini çamurlandı, pislendi. kimse hakkında iyi bir şey düşünemeyeceğim bir süre.

çölün ortasında tek başına 30 yıldır duran, kuru ağacın dalına bir karga konmuş. beni beklediğini hissediyorum. ona doğru gitmek istemediğimi anlyor. ama orada bekleyecek. ağaç o kadar kuru ki bu son yağmur en ufak bir yaşam bahşetmedi ona. dalındaki karga sanki yaşam gücünü çalıyor. karganın bir gözü daha büyük. bana hep küçük olanıyla bakıyor... bende onu küçük görüyorum zaten.

ağzımı açıp bir iki damla yakalamaya çalışıyorum. saniyenin onda biri bir keyf geliyor çamur tadıyla birlikte. karganın sesi damlayı havada yok ediyor. koşarak ağacın yanına gidiyorum. son sigaramı ağacın gövdesine bastırıyorum. kısa bir çığlıkla birlikte tutuşuyor ağaç.
"evet" diyor karga. "yeni bir çağ başlayacak."
"beni sinir ediyorsun." diyorum.
"yeni bir çağ..."
"başlamayacak. herşey aynı kalması için bazı şeyler yokedilmeli."
"ağaç buna dahil değildi..."
"rengini kaybeden her şey yokolmaya mahkumdur" diyorum. "hem bu ağaç o ağaç değil."
"bir şeyin zamanda çok fazla yansıması vardır." diyor sonra gidiyor.
bir alaca tüy düşüyor yere. küllerin arasına. alıp onu oraya dikiyorum. kül yığınının üzerinde bir alaca tüy...

beynimeki çöle yağan ilk yağmurun resmi çamur ve kül ile son buluyor.

son derece tatsız... // pf.

(seyir defterinden)

durdum... arkamı dönüp yolu uzun uzun izledim. bu zamana kadar takip ettiğim yol... geride, hatıratımın tozlu ufuk çizgisiyle, birleşen hatırlamadığım zamana kadar geri giden yola baktım.
çok uzun zaman geçmiş yürümeye başlayalı... pişmanlık duygusuna yer bırakılmadan özenle tüketilmiş, ağır yürünmüş... benimle beraber yürüyenlerin ayak izlerini hala üzerinde taşıyan tozlu yol...

durdum... dört beş adım geri gittim. yerdeki ayak izlerine baktım. bütün insanlıklarıyla oradaydılar... binlerce ayak izi... sahiplerinin özelliklerini yansıtan ayakkabılarla beynime basılmış gibi net aklıma kazınmış insancıklar...

bir rüzgar beni oradan alıp beş adım ileri bıraktı. yoluma kaldığım yerden devam etmem gerektiğini fısıldadı. ayak izlerinin üzerini kumlarla örttü. beynimdeki ayak izlerinin her biri ezilmiş bir süngerin tekrar eski haline dönmesi gibi iyileşti...

gözümü sonsuzluğa diktim... göz kapaklarımı ince bir iğne işçiliğiyle kapattım... tanıdığım bütün kokuları aklımdan sildim. karşıma çıkan ilk canlıyı ciddi şekilde yaralayıp bir adım daha atıyorum şimdi. ellerim kandan yapış yapış.

katettiğim yol uzadıkça dünyadaki zamanım kısalıyor. artık hiçbir şey yetmiyor. ulaşabileceğim her yere geç kalıyorum. içimde dinmek bilmeyen bir yürüme isteği yürüyorum... 


gözümü diktim... aklımın pamuk iplikleriyle... 

(seyir defterinden.)

ağaç şu sıralar aynı ağaç...
sonradan bir renklendi ki sormayın.

gün ışığı zor ulaşıyor mağarama. içerisi sabit 22 derece. her daim kısa kolluyum. bir yerlere yetişemememin sebebi bu olsa gerek.

ne kadar koşarsam o kadar yavaşladığım bir andayım. çok yavaş hareket edip üçyüzyıl yaşaşadıktan sonra bu andan kurtulabileceğimi düşünüyorum. ama omzumdaki karga bütün bunların bir yanılsama olduğunu söylüyor.
diyorki: yanılsama bunlar.
diyorum ki: az önce ben söyledim. tekrarlamana gerek yok.
diyor ki: tekrar bazen iyidir. daha az untursun.
diyorum ki: hatırlamak isteyen kim?

Zaman normal seyrine ve ağaç dört farklı yeşile büründükten sonra karga uçuyor. alaca bir tüy bırakıyor giderken. 

alıp zamanı gıdıklıyorum.

artık sadece ağaç var... yeşil... yalnız... çevresi o ağacın orada olduğundan habersiz çimenlerle dolu...

(seyir defterinden)

kasım 2055
 
parktaki teyzeler güngeçtikçe bilinç geliştiriyorlar. dün yağmur başladığında daha önce orda olmayan şemsiyeler bir anda açıldı. bir süre sonra yağmur hızlandığında karşıdaki pastaneye doluştular.
teyzeler oradalar. biliyoruz. beklemekten başka bir seçeneğimiz yok. korkuyoruz.
 
kasım 2036
 
parkın yakınlarındaki polis merkezinde gaz bonbası denediler. biz içeri kaçarken teyzeler hiç bir şey olmamış gibi oturmaya devam ettiler. sanırım solunum sistemleri biz insanlardan farklı çalışıyor.
ürküyoruz
 
kasım 1996
 
ilk teyze bugün parkta belirdi. başta zararsız sanmıştık. daha sonraları çok hızlı bir şekilde çoğaldılar. artık park onların. parka giremiyoruz. onlarda parktan çıkmıyorlar.


günümüz...

parkta takılmaktan teyzelikten çıkmış teyzelerin konuşma şekilleri değişti. küfürün bini bir para. dün yağmur başladığında birimiz teyzelerden birinin
"hay skicem yağmurunu" dediğini duyar gibi oldu.

(seyir defterinden)

yalnızlık yakama yapışmış: "BIRAK!" diyor.
"BEN BIRAKTIM! SENDE BIRAK!" diyorum. elimi çeker çekmez sol gözümün üzerine yediğim yumrukla gözümden ışıklar çıkıyor. x-men olmak bu kadar kısa olmamalı diye düşünyorum saniyenin onda biri.
ertesi gün yine birlikteyiz. misket felan oynuyoruz. yutuluyorum.

yalnızlığın yakasına yapıştım. beraber yerlerde yuvarlanıyoruz. kavga değil... o kadar boş değil bu yuvarlanma olgusu.
- biz seviyoruz da yalnızız diyor kadim bir dostum.
- biz yalnızlığı sevdiğimizden yalnızızız diyorum.
- biz sevmeyi seviyoruz. başka bir şey yok. diyor.
nokta...

iki gün sustuğumu hatırlıyorum. tek kelime etmemiştim.
elimde yalnızlığın mavi yakası, gözlerine kıp kırmızı gözlerle bakıp susmuştum.
.