Boşlukta, sonsuzluğa asılı bir astroidin bilinmeze doğru ilerlemesi misali sakin, huzurluyum.
Çevremdeki değişkenlerin doğal deviniminden çıkışına şahit oldum. Kaos onları yavaş yavaş ve içlerindeki insani duyguları parçalayarak ele geçirirken nasıl bozulduklarını izledim.
Şimdi onu ayak parmaklarımda hissedebiliyorum.
Bunun olacağını önceden anlamıştım. Kaos kaçınılmazdı. Bende kaçınmadım.
Bozulma, kendim sandığım şeyi çürütürken korktum. Geride bir şey kalmamasından, bunun bir son olması olasılığından korktum.
Pas kulaklarımdan aşağı, vücudumun içine dökülüyordu. Ufak bir rüzgar esse ufalanıp dağılacaktım. Kulaklarımdan vücuduma giren pas ağzımdan çıkıp bütün yüzümü kapladı. Çürümenin ortasında oturmuş, sonrasını beklerken karganın sesi kulaklarımda çınlamaya başladı. Benimle dalga geçiyordu.
“Seni korkak… hem bitmeye gidiyor hem sondan korkuyorsun…” dedi.
Çürüme, çevremi bir boşlukta bütünleştirirken ve her şeyin bittiğini düşünürken; merkezinde durduğum küçük dünyamı ayaklarımın altından çekiverdi kaos…
O gün bu gündür süzülüyorum.
Burası sessiz ve karanlık. Ve belki inanmayacaksınız;
güzel…
