başlangıçta bende herkes kadar griydim... şimdi gün be gün siyaha çalıyorum... uzun bir yol yürüdüm. kah ölümdüm, kah bir taş kadar canlı... kah bir gezgin oldum kendi zihnimi yürüdüm karış karış... kah durgundum bakmadım kimsenin yüzüne... kah güneşte yürüdüm, kah toprağın altında. tarihin derinliklerinden dev bir kaya oldum. dünya yüzeyine büyük bir hızla çakıldım. şimdi buradayım. herkes kadar irinliyim ve herkes kadar sivilce bu dünya için.
herkes kadar griydim bende... karardıkça, kalbimin karası dilime bulaştı. sövdüm... gözüm karardı, öldürdüm öz'ünden başlayarak önümdeki tüm fikirleri. geride hep içi boş insanlar bırakarak, geride anlamsızlığa bulanmış, yavan ve acıksız bir hayat bırakarak uzaklaştım manalarımdan...
griydim bende... şimdi gün be gün eriyorum... kırklara yedilere değil. süblimleşiyor etrafımdan algılarım. fikir halinden söz haline geçiyor... sivrilip saplanıyor kendime, başkalarının canını yaksın diye söylediklerim. kanım simsiyah... oysa griydim bir zamanlar... herkes kadar işte.
gönlüm griydi bir ara. şimdi berzah karası bir karga oldu...
31.03.2014
karganın gözünden...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder