aidiyetsizliğim yaradılıştan. ne toprağa ne göğe... durum böyle olunca asılı kalmayı seçtim bir darağacına. dalları başka bir aleme yükselmiş, kökleri dünyanın dibinde... koyu renkli, gövdesi kalın, belki 1000 yaşında yapraksız, meyvesiz bir ağaç...
üretmeyen bir ağaç ne işe yarar ki diye düşünürken bir karga üstümdeki dala konup ağaca daha dikkatli bakmamı söyledi. binlerce yıllık cesetler ağacın gövdesiyle bütünleşmiş gibi bütün dallarını ve gövdesini kaplamışlardı.
"onlar" dedi karga "zayi olanlar... senin dünyanda yaşadılar. şimdi bu boşlukta oturup sonsuzluğun bitmesini bekleyecekler."
"zor olmalı" dedim. "yani beklemek."
"ancak şu ağaç kadar canlılar hissetmeyecekler."
"yine de uzun bir süre."
"saçma" diye gakladı karga. "sen ne zamandır o dala tünediğinin farkında mısın?" sonra uçtu...
"hey! benimde uçmam gerek."
"şimdilik sadece sallanıyorsun" dedi giderken.
birden ayaklarıma bakma gereği hissetim. ağaç ayaklarımı kaplamıştı. bileklerimi sıkı sıkıya yakalamıştı. panikle ayağa kaltım. bağırıyor çığlıklar atıyordum. ellerimden güç almalıydım. kendimi hızla yukarı çekip bundan kurtarablirim sanıyordum. elimle gövdesine dokunduğumda onun köklerinde başlayıp saç tellerimde biten bir enerjiyle doldum. avuçiçimden benim bedenime girdi. gözlerimdeki deliklerden bütün fiziksel dünya beynime aktı...
(o çok kısa bir andı...)
sanki kendi dünyamın üzerinde bağdaşımı kurmuş zihnimden kainatı izliyordum. zeminin altında yaşam formları doğup büyüyüp ölüyorlardı. çok uzaklarda seslerini duyduğum başka yaratıklar olduğunu hissettim. onlara doğru zihnimi yönlendirdim. ışık hüzmelerinin galaksilerin arasından geçip gttim. milyonlarca yıl sadece üç saniyelik bir his gibiydi. sesini duyduğum şeylerden birisi bana seslendi.
"buraya ait değilsin. geri dön."
ani bir sarsıntıyla bedenime döndüm. ağacın dalında odunlaşmış bedenim hızla ete ve kemiğe büründü. o tanrısal his yosun tutmuş kalbimden akıp geçti. omuzlarımdan ve bileklerimden... ta ki parmak uçlarım ağacın ulu gövdesine dokunan canlı birer et parçası olana kadar...
gözlerimi kapattım. ağacın dalında oturuyorum. oysa benim uçmam lazımdı.
zihnimde araftaki darağacının şarkısı dönüyordu. ince dallardan oluşmuş eller bonuma bir halat geçirirken şarkı yükseldi. şu sözleri sıralıyordu:
buraya ait değilsin.
ne varsın ne de yok.
özgür ruh bedende tutsak gibidir...
seni azad ediyorum küçük ruhşimdi uçma vaktidir...
sathında durduğum dal döndü ve boynumdan halata bağlı boşluğa uçtum. etten bir salıncak. (şimdilik sadece sallanıyorum) omugam yavaşce beynimle olan bağlantısını kopardı. sonsozluğa asılı sessiz bir uykuya daldım.
şimdi 7 milyar nüfuslu bir hücrede uyanışımı izliyorum. gözlerimi pisliğe ve bayağılığa alıştırıp etrafıma bakındım... anladığımda çok geçti...
üretmeyen bir ağaç ne işe yarar ki diye düşünürken bir karga üstümdeki dala konup ağaca daha dikkatli bakmamı söyledi. binlerce yıllık cesetler ağacın gövdesiyle bütünleşmiş gibi bütün dallarını ve gövdesini kaplamışlardı.
"onlar" dedi karga "zayi olanlar... senin dünyanda yaşadılar. şimdi bu boşlukta oturup sonsuzluğun bitmesini bekleyecekler."
"zor olmalı" dedim. "yani beklemek."
"ancak şu ağaç kadar canlılar hissetmeyecekler."
"yine de uzun bir süre."
"saçma" diye gakladı karga. "sen ne zamandır o dala tünediğinin farkında mısın?" sonra uçtu...
"hey! benimde uçmam gerek."
"şimdilik sadece sallanıyorsun" dedi giderken.
birden ayaklarıma bakma gereği hissetim. ağaç ayaklarımı kaplamıştı. bileklerimi sıkı sıkıya yakalamıştı. panikle ayağa kaltım. bağırıyor çığlıklar atıyordum. ellerimden güç almalıydım. kendimi hızla yukarı çekip bundan kurtarablirim sanıyordum. elimle gövdesine dokunduğumda onun köklerinde başlayıp saç tellerimde biten bir enerjiyle doldum. avuçiçimden benim bedenime girdi. gözlerimdeki deliklerden bütün fiziksel dünya beynime aktı...
(o çok kısa bir andı...)
sanki kendi dünyamın üzerinde bağdaşımı kurmuş zihnimden kainatı izliyordum. zeminin altında yaşam formları doğup büyüyüp ölüyorlardı. çok uzaklarda seslerini duyduğum başka yaratıklar olduğunu hissettim. onlara doğru zihnimi yönlendirdim. ışık hüzmelerinin galaksilerin arasından geçip gttim. milyonlarca yıl sadece üç saniyelik bir his gibiydi. sesini duyduğum şeylerden birisi bana seslendi.
"buraya ait değilsin. geri dön."
ani bir sarsıntıyla bedenime döndüm. ağacın dalında odunlaşmış bedenim hızla ete ve kemiğe büründü. o tanrısal his yosun tutmuş kalbimden akıp geçti. omuzlarımdan ve bileklerimden... ta ki parmak uçlarım ağacın ulu gövdesine dokunan canlı birer et parçası olana kadar...
gözlerimi kapattım. ağacın dalında oturuyorum. oysa benim uçmam lazımdı.
zihnimde araftaki darağacının şarkısı dönüyordu. ince dallardan oluşmuş eller bonuma bir halat geçirirken şarkı yükseldi. şu sözleri sıralıyordu:
buraya ait değilsin.
ne varsın ne de yok.
özgür ruh bedende tutsak gibidir...
seni azad ediyorum küçük ruhşimdi uçma vaktidir...
sathında durduğum dal döndü ve boynumdan halata bağlı boşluğa uçtum. etten bir salıncak. (şimdilik sadece sallanıyorum) omugam yavaşce beynimle olan bağlantısını kopardı. sonsozluğa asılı sessiz bir uykuya daldım.
şimdi 7 milyar nüfuslu bir hücrede uyanışımı izliyorum. gözlerimi pisliğe ve bayağılığa alıştırıp etrafıma bakındım... anladığımda çok geçti...
sünger kaplı duvarların arasına sıkıştım. oysa benim kaçmam lazımdı...
ve şu lanet deli gömleği...
kaşındırıyor
13.05.2014
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder