seyir defterinden...

toplayıp biriktirdiğim bütün düşlerimi bir çırpıda yağma yaptım. ve çevremdeki piçlerin onları kapışmasını izliyorum.

ağzımın kenarına buruk bir gülümseme peyda olmuş. 

toplumsal bir mesaj verme edasıyla kulağıma fısıldıyor zaman. 

"biriktirdiğin kadarını harcayabilirsin..."

ve yanımdan hızla akıp geçiyor. bir bakıyorum yıllar geçmiş... 

"bu aralar eksideyim." diye geçiyor aklımdan. 

* * * 

aynı anda başka bir yerde birine diyorum ki; 

"böyle şeyler hep eksilmeyle sonuçlanır... azalırsın hep..."

"ya" diyor "her şeyi göze aldıysam?" 

"farketmez" diyorum. "artık bir kişi daha azım."  

* * *

tam yolu yarıladığımı düşünürken ince bir sızıyla tökezliyorum. suratım asfaltla bütün... acemice kalkıp üzerimi silkeliyorum. dizlerimdeki kanı temizliyorum. ağzımdaki toprağı tükürüyorum. etrafıma bakıyorum kimsecikler yok. "varlıklarını hissetmiyorum." varlıkların. sesleniyorum; sessizlikte boğuluyor sesim. parmaklarını sıkı sıkıya gırtlağıma kenetlemiş sükunet.

ve zaman; küflü dudaklarını kulaklarıma dayıyor ve mırıldanıyor: 

"artık sıfırlandın... eskimek eksilmeyi getiriyor. ve genelde boş bir kutuda..."

ve yanımda duruyor... tarihi anımsamıyorum. zaman kıpırtısız... saate bakıyorum "-8". 

geç olmuş... bu saatten sonra yapılacak şeyler tükenmiş. köprü ve sular... akmak. durulanmak... anlamsız bir huzur kaplıyor içimi. parmaklarımdan dışarı taşıyor. ruhumdaki buhranlar eksildikçe özümde bir kalp atıyor. şimdilik solgun. birazdan hasta. sonradan kırmızımsı... asla tam bir kalp olmayı başaramayacak... biliyorum. ama ona söylemeyeceğim. neşterin soğuk öpücüğünde anlayacak. belki biraz hayıflanır ama toprak unutturur her şeyi. 

* * * 

aynı anda başka bir yerde bir gölgeyle konuşuyorum; 

"sıfıra yaklaşıyorsun. yakında benden başka kimse kalmayacak..." 

palyaço söze karışıyor: 

"kiminle konuşuyorsun sen?"

"bir fikrim yok." diyorum. 

gerçekten bir fikrim yok.