her şey tepkisizliğimde sertliğini yitirmekte... dolayısıyla kırılmakta zorlanıyor kalın kafam. akan kan siyah. yoğun. zift gibi bedenimi kaplıyor. onun içinde kaybolacağım. çevremde sertleşip tekrardan kabuk bağlayacak çocukluk yaralarım. kaşınan, inadına yolunan ve yolundukça kanayan... iyileşir mi bilmiyorum. zaten bir kelebek filan da çıkmayacak kozamdan.
çıkarsa can çıkar. özünden koparılmış ve ölümüne canı sıkılan.
korkma. hayat daha yeni başlıyor... daha ağaçlar yeşerecek. gidilecek daha çok yol var. yapılacak tonlarca şey. yaşanacak bir sürü zımbırtı. daha milyonlarca şey var sahip olunacak. binlerce kişi var ruhları çalınacak daha onların arasında kaybolacaksın.
korkma...sen telefonuna odaklan yeter.
daha var anlamsız bir yığına dönüşmene.
rahat...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder